شيمي عمومی

ديد کلي

شيمي را مي‌توان به صورت علمي که با توصيف ويژگيها ، ترکيب و تبديلات ماده……… سروکار دارد، تعريف کرد. اما اين تعريف ، نارساست. اين تعريف ، بيانگر روح شيمي نيست. شيمي همچون ديگر علوم ، سازماني زنده و در حال رشد است، نه انباره‌اي از اطلاعات. علم ، خاصيت تکوين خودبخود دارد. ماهيت هر مفهوم تازه آن ، خود محرک مشاهده و آزمايشي جديد است که به بهبود بيش از پيش آن مفهوم و سرانجام به توسعه ديگر مفاهيم مي‌انجامد.

از آنجا که زمينه‌هاي علمي همپوشاني دارند، مرز متمايزي ميان آنها نمي‌توان يافت و در نتيجه مفاهيم و روشهاي علمي کاربرد همگاني پيدا مي‌کنند. در پرتو اين گونه رشد علمي ، ديگر تعجبي ندارد که يک پژوهش علمي معيقلمرو شيمي مفهومي متعارف

علم شيمي با ترکيب و ساختار مواد و نيروهايي که اين ساختارها را بر پا نگه داشته است،

شيمي جديد که در اواخر سده هيجدهم ظاهر شده است، طي صدها سال ، توسعه يافته است. داستان توسعه شيمي را تقريبا به پنج دوره مي‌توان تقسيم کرد:

فنون عملي

اين فنون تا ۶۰۰ سال قبل از ميلاد مسيح رايج بوده است. توليد فلز از کانه‌ها ، سفالگري ، تخمير ، پخت و پز ، تهيه رنگ و دارو فنوني باستاني است. شواهد باستان شناسي ثابت مي‌کند که ساکنان مصر باستان و بين‌النهرين در اين حرفه‌ها مهارت داشته‌اند. ولي چگونه و چه وقت اين حرفه‌ها براي نخستين بار پيدا شده‌اند، معلوم نيست.

در اين دوره ، فنون مذکور که در واقع فرايندهاي شيميايي هستند، توسعه بسيار يافته‌اند. اما اين توسعه و پيشرفت ، تجربي بوده است، بدين معني که مبناي آن تنها تجربه عملي

• ماده‌اي را از ماده ديگر متمايز مي‌کند. او مي‌گفت که تغيير صورت پيوسته در طبيعت صورت مي‌گيرد و تمام اشياي مادي (جاندار و بي جان) از صورتهاي نابالغ به صورتهاي بالغ رشد و تکامل مي‌يابند.

  در سراسر قرون وسطي باور اين بود که کاني‌ها رشد مي‌کنند و هرگاه کانيها از معادن استخراج شوند، معادن بار ديگر از کانيها پر مي‌شوند.

کيمياگري

کيمياگري از ۳۰۰ سال قبل از ميلاد تا حدود ۱۶۵۰ ميلادي رايج بود. سنت فلسفي يونان باستان و تجارت صنعتگران مصر باستان در شهري که بوسيله اسکندر کبير در ۳۳۱ ق.م. بنا شد يعني اسکندريه مصر ، با هم جمع شدند و حاصل آميزش آنها ، کيمياگري بود. کيمياگران اوليه براي ابداع نظريه‌هايي درباره ماهيت ماده از روشهاي مصري براي بکارگيري مواد استفاده مي‌کردند.

کيمياگران باور داشتند که يک فلز مي‌تواند با تغيير کيفيات (بويژه رنگ آن) تغيير پذيرد و چنين تغييراتي در طبيعت صورت مي‌گيرد. فلزات مي‌کوشند تا همچون طلا کامل شوند. همچنين آنها باور داشتند که اين گونه تغييرات ممکن است بوسيله مقدار بسيار اندکي از يک عامل اس

بنا به نظريه فلوژيستون چوب در اثر سوختن به خاکستر و فلوژيستون (که بوسيله هوا جدا مي‌شود)تبديل مي‌گردد. طبق نظريه فلوژيستون ، چوب ، ماده مرکبي است که از خاکستر و فلوژيستون ترکيب يافته است. همچنين در مورد عمل تکليس ، اين نظريه عنوان مي‌دارد که فلز ، ماده مرکبي است که از يک کالکس و فلوژستيون ترکيب يافته است.

در نظريه فلوژيستون ، ذاتا” مشکلي است که هرگز توضيح کافي درباره آن داده نشد. وقتي چوب مي‌سوزد، فرض بر اين است که فلوژيستون از دست مي‌دهد و نتيجه آن خاکستري است که وزن آن کمتر از قطعه چوب اصلي است. اما در عمل تکليس ، از دست رفتن فلوژيستون با افزايش وزن همراه است، چون کالکس يا اکسيد فلزي ، وزنش بيشتر از فلز اصلي است. طرفداران نظريه فلوژيستون اين مشکل را تشخيص داده بودند، ليکن تقريبا در سراسر سده هيجدهم ، اهميت توزين و اندازه گيري دانسته نشد. ي شيمي جديد

کار آنتوان لاوازيه در اواخر سده هيجدهم را معمولا آغاز شيمي جديد مي‌دانند. “لاوازيه”………………