فصل هشتم ضمائم تمايزهاي بين مشاوره و روان درماني [۱]

كوشش هايي كه به منظور مجزا كردن مشاوره از روان درماني به عمل مي آيد در جهان مورد تأييد همگان قرار نگرفته است گروهي را عقيده بر آن است كه بايد دو اصطلاح مشاوره و روان درماني را به صورت مترادف مورد استفاده قرار داد و از فكر جدا سازي آنها احتراز جست.

صاحب نظران ديگر و مخصوصا كساني كه كارشان تربيت مشاوران دبيرستان است با اين طرز فكر موافق نبوده و معتقدند كه حتما بايد دو واژه مذكور را از هم جدا دانست . به عقيده اين گروه، حتي در صورت عدم تفاوت در ماهيت مشاوره و روان درماني، لازم است ميان آنها تفاوتي هرچند

1. مشاوران كارهايي انجام مي دهند كه روان درمانگران آنها را وظيفه خود مي دانند.
2. روان درمانگران كارهايي انجام مي دهند كه مشاوران آنها را وظيفه خود مي دانند.
3. عليرغم مطالب فوق مشاوره و روان درماني با يكديگر فرق دارند .

مشكل بودن تميز مشاوره از روان درماني بوسيله نويسندگان ديگري چون “انگليش‌ها”[۱] نيز شناخته شده بود . آنها پس از تعريف مشاوره به رابطه آن با روان درماني اشاره كرده و مي نويسند : “ هر چند مشاوره براي كمك به مراجعان بهنجار مورد استفاده قرار مي گيرد، با اين همه به ميزان غير قابل تصوري با روان درماني درهم مي آميزد .”

مي كنيم ” . آيزنك پس از آن ، تعريف جدي تري به عمل آورده و مي گويد كه روان درماني شامل عناصر زير است :

۱٫      ارتباط طولاني ميان اشخاص ۲٫درگيري متخصص تربيت يافته   ۳٫خود – ناخشنودي[۱] مراجع از نظر عاطفي و يا از جهت سازگاري ميان اشخاص         ۴٫كاربرد روش هاي روان شناسي ۵٫ فعاليتي مبتني بر يك نظريه درباره اختلالات رواني ۶٫هدف از ايجاد ارتباط بهبود بخشيدن خود-ناخشنودي مراجع است .

براي درك پاره اي از تفاوتهاي موجود ميان مشاوره و روان درماني، بهتر است هدف ها ، مراجعان ، متخصصان ، موقعيت ها و روش هاي خاص هر كدام را مورد مطالعه قرار دهيم

اما بطور كلي مشاوره با واژه هايي از قبيل “ تربيتي ، كمكي، موقعيتي ، حل مسئله، آگاهي شعوري و تأكيد روي عادي ” مشخص مي شود .و واژه هايي همچون “ بازسازي، تأكيد روي عمق، تحليل تمركز روي ناخودآگاه و تأكيد روي مشكلات عصبي يا عاطفي ” نيز روان درماني را مشخص مي سازند .

“پاترسون”[۱] پس از بررسي كتب و مقالات مربوط به مشاوره خاطر نشان مي سازد كه انتهاي مشاوره اي پيوست مشاوره- روان درماني بوسيله واژه هايي همچون “ عادي، پيش گيري ، رشدي، نه چندان شديد، سطح در مقابل مجموع، واقعيت گرايي، مثبت بودن و آسان گرفتن “ مشخص مي شود . اين تأكيد روي تشخيص مشاوره از روان درماني بر اساس وضع آنها در پيوست هاي مختلف، چهارچوبه سودمندي را فراهم مي آورد كه به

شخص ميان سالي كه با همين مشكلات دست به گريبان است احتمالا طرف توجه روان درمانگران قرار خواهد گرفت . در يكي از گزارش هاي بخش ۱۷ (بخش روان شناسي مشاوره) انجمن روان شناسي آمريكا[۱] چنين آمده است :

“ وقتي اين گفتگوها را به دقت بررسي كرده و كمك هايي را كه روان شناسان مشاوره براي جامعه انجام مي دهند (و يا مي توانند انجام دهند) در نظر مي گيريم مي توانيم هدف اصلي مشاوره را خلاصه كرده و بگوييم كه مشاوره توجه خود را به برنامه هايي معطوف مي دارد كه فرد براي ايفاي مؤثر نقش خويش در محيط اجتماعي بدانها احتياج دارد.

وجه تمايز ديگري نيز بر اساس هدف هاي مشاوره و روان درماني ميان اين دو فعاليت قائل مي ش.ند : بدين معنا كه مشاوره را متوجه موضوعات مربوط به موقعيتهاي باريك دانشته و تغيير ارگانيزم را هدف روان درماني تلقي مي كنند(هدف از تغيير ارگانيزم آنست كه مراجع قدرت مواجه شدن با مشكلات كنوني و آينده را بدست آورد. ) به عبارت ديگر، گاهي در تعريف مشاوره و روان درماني گفته مي شود كه اولي بيشتر پيراموني و…………………