فایلیا | دانلود فایل | دانلود تحقیق و مقاله

حزب منحرف(مارقين)

جنگ نهراوان با خوارج

در اينجا لازم است براى شناخت بهتر خوارج خصوصيات و سابقه آنها را مطالعه كنيم .
اصولاً در برخور با هر عقيده اى, گروهى راه افراط و عده اى ديگر راه تفريط را در پيش مى گيرند. انسان با كمك عقل بايد راه اعتدال و ميانه روى را بپيمايد. در امور زندگى نيز برخى جانب افراط و بعضى تفريط را مى گيرند. دين ميانه روى و راه راست است خداوند مى فرمايد: ((و كذلك جعلناكم امة وسطا لتكونوا شهدا على الناس))۱ (اين چنين شما را آنروز مثل فقهاى امروز بودند.۴ و با توجه به اينكه در زمان حكومت خلفا نقل حديث پيامبر ممنوع و قرآن هاى همراه تفسير كه مصاحف ناميده مى شد جمع آورى و سوزانده شده بود, اينان تنها ظواهر قرآن را مى فهميدند و از معانى آن بى اطلاع بودند و بجاى رجوع به مفسر واقعى قرآن ـ حضرت امير (ع) ـ بفهم خود اعتماد كرده و تفسير براى مى نمودند.
از خصوصيات ديگر خوارج اين بود كه بيش از اندازه به ظواهر دين و انجام عبادات پرداخته از اصل و هدف دين دور بودند و روح آنرا ناديده مى گرفتند. بعضى از آنها بقدرى نماز زهير تميمى كه او را ذو الخويصره يا ذوالثديه ۸ مى گفتند. روزى پيامبر (ص) مشغول تقسيم صدقاتى بود كه حضرت امير (ع) از يمن به مدينه فرستاده بود. آن حضرت گاهى بعنوان تاليف قلوب به بعضى سهم بيشترى مى داد. ذوالخويصره پيش آمد و به پيامبر (ص) گفت:
اى محمد از خدا بترس و به عدالت عمل كن! پيامبر (ص) فرمود:
اگر من خدا را مصيت كنم چه كسى از او فرمان مى برد؟ خداوند مرا امين وحى خود در روى زمين قرار داده, شما مرا امين نمى دانيد!؟ بعد پيامبر (ص) به اصحاب فرمود:
همانا از صنف اين مرد گروهى هستند كه قرآن مى خوانند ولى قرآن از گلوهايشان نمى گذرد ـ و به دلشان نمى رسد ـ از اسلام بيرون مى روند همچنانكه تير از نشانه مى گذرد. با مسلمين مى جنگند و آنها را مى كشند ولى متعرض كفار نمى شوند. او را يارانى است كه شما نمع) بجنگيم :ناكثين, قاسطين, مارقين. ناكثين ـ كسانيكه پس از بيعت با حضرت امير (ع) پيمان و عهد خود را شكستند ـ اهل جمل بودند كه با آنها جنگيديم. قاسطين ـ ستمكاران ـ اهل صفين بودند كه از جنگ با آنها آمده ام و اما مارقين ـ از دين خارج شوندگان ـ اهل طرفات وسعفات و نخيلات و نهروان هستند كه نمى دانم اينها كيانند و كجايند لكن حتماً با آنها مى جنگيم ان شا الله .۱۳ پيشگويى ديگر پيامبر (ص) اين بود كه روزى اصحاب از عبادت و ديندارى ذو الثديه در حضور آن حضرت تعريف مى كردند. در همين موقع او به طرف آنها آمد. اصحاب گفتند:
اينست آنكه از او تعريف مى كرديم.
پيامبر (ص) فرمودند:
شاو را ديدم كه پيشانيش را براى خدا بر زمين نهاده بود دوست نداشتم او را بكشم.
پيامبر (ص) باز فرمودند:
چه كسى اين مرد را مى كشد؟ على (ع) عرضه داشت :
من.
پيامبر (ص) فرمودند:
اگر به او برسى تو او را مى كشى.
على (ع) رفت ديد بيرون رفته, برگشت. پيامبر (ع) پرسيدند:
چه كعلى (ع) فرمود:
اين كار گناه نيست, سست فكرى ـ خودتان ـ است كه از آن نهيتان كردم.
جرئه گفت:
قسم به خدا اگر تعيين حكم را گناه ندانى با تو مى جنگم و به اين قتال رحمت و خشنودى خدا را طلب مى كنم.
على (ع) فرمود:
واى بر تو, چقدر بدبختى, گويا مى بينم كشته شده اى و باد بر روى تو خاك مى افشاند.
جرئه گفت:
دوست دارم چنين شود! حضرت امير (ع) فرمود:
لكن شيطان شما را به كفر كشانده .
پس از گفتگو آن دو از نزد حضرت خارج شدند و عقيده باطل خود را در ميان مردم كوفه ……………………..