فایلیا | دانلود فایل | دانلود تحقیق و مقاله

درجات قرب به خداوند متعال

لفظ «درجات» در قرآن، مكرّر و با تعبيرهاي مختلفي آمده است كه نكات لطيفي دربر دارد. براي بعضي ميفرمايد: «لَهُمْ دَرَجات» (۹۸) براي آنها درجاتي است. اما درباره عدّه ديگري ميفرمايد: «هُمْ دَرَجاتٌ» (۹۹) آنان خود درجه هستند. مانند افراد بزرگي كه اگر در پايين به هر حال درجات انسانها در اطاعت از خدا متفاوت است:
۱- گاهي فقط مطيع است، اما نه از روي رضا.
۲- گاهي نه فقط مطيع كه محبّ است، يعني بر اساس عشق و محبّت اطاعت ميكند.
۳- گاهي بالاتر از اطاعت و محبّت، به معرفت كامل ميرسد و هرچه ميبيند او را ميبيند.
حضرت علي عليه السلام ميفرمايد: «ما رَأَيْتُ شَيْئاً اِلاَّ وَ رَأَيْتُ اللَّه قَبْلَه و بَعْدَه و مَعَه» (۱۰۱)

خدا را براي خدا بخوانيم
ميگويند: سلطان محمود غزنوي براي آزمايش درباريانش كه چقدر به او وفادارند، كارواني به راه انداخت و صندوق جواهري را بر شتري نهاد اما در آنرا قفل نكرد. در مسير راه به زخدمت به نعمت نپرداختم
آنگاه مولوي از اين ماجرا نتيجهگيري كرده و ميگويد:
گر از دوست چشمت به احسان اوست
تو در بند خويشي نه در بند دوست
خلاف طريقت بود كاولياء
تمنا كنند از خدا جز خدا
قرآن از كساني كه خدا را بخاطر خود ميخوانند و فقط در مشكلات به سراغ او ميروند و در غير آن خدا را فراموش و يا حتي انكار ميكنند، به شدت انتقاد كرده است:
«فَاِذا رَكِبوُا فِي الْفُلْك دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدّين فَلمَّا نَجَّاهُمْ اِلي الْبرِّ اِذاهُمْ يُشْرِكوُن» (۱۰۲)
معشوق. عليعليه السلام در دعاي كميل ميگويد: «وَاجْعَلْ قَلْبي بِحُبِّك مُتَيَّماً» خداوندا! قلبم را از محبّت خود لبريز كن.

راه رسيدن به قرب
رسيدن به قرب الهي و قصد قربت از دو راه است:
يكي شناخت عظمت و مقام خداوند و ديگري شناخت پوچي و بياعتباري غير او.
قرآن همواره نعمتها و الطاف الهي را بر بندگان مطرح ميكند تا انسان را عاشق خدا كند. ذكر

اين مرجع ديني كه نايب امام زمان است حاضر نميشود نامش در رديف نام امام معصوم آورده شود، اما بسياري از ما از روي كجفهمي و بيادبي، نام موجوداتي ضعيف و سراپا نياز و احتياج را در كنار خداوند قادر مطلق متعال قرار ميدهيم و گويا آنها را در يك رديف ميدانيم.

كيفيّت يا كمّيت
اسلام به چگونگي كار و هدف و انگيزه آن توجه بسيار كرده است. قرآن از عملِ بهتر ستايش ميكند نه عملِ بيشتر، و ميفرمايد:
«لِيَبْلُوَكُمْ اَيّكُم اَحْسَنُ عَمَلاً» (۱۰۶)
خداوند شما را در بوته امتحان قرار ميدهد تا مشخّص شود كداميك از شما بهترين عمل را بجاي آورد.عدل علي هم نميسازد كه او چنين انگشتري در دست كند و بعضي در فقر و نداري باشند. اما حقيقت آنست كه نزولِ آيه «اِنَّما وَلِيّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُه وَالَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيموُنَ الصَّلوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ» (۱۰۷) بخاطر كيفيت عمل بود نه كميّت آن، بخاطر اخلاص وقصد قربت بود، نه وزن وحجم وقيمتِ انگشتر.
خاطره
بهلول گروهي را ديد كه مسجدي ميسازند و ادعا ميكنند كه براي خداست، او بر سنگي اصولاً اسلام، عملي را صالح ميداند كه هر چهار عنصر آن نيك باشد: عمل، انگيزه، وسيله و شيوه.
نه تنها در ابتداي كار قصد قربت لازم است، بلكه در طول عمل بايد قصد قربت دوام داشته باشد، والاّ كلّ عمل باطل است. اگر موتور هواپيما حتي دقيقهاي از كار بيفتد سقوط حتمي است. شرك و ريا در نيّت، حتي اگر يك لحظه باشد تمام عمل را حبط و نابود ميكند.
خاطره
در يك مسافرت هوايي، همه مسافرين هواپيما را كه در آستانه حركت بود پياده كردند و كه حُسن فعلي به تنهايي كفايت نميكند، بلكه حُسن فاعلي نيز لازم است.
دو خاطره
بلال حبشي كه مؤذّن پيامبر اكرمصلي الله عليه وآله بود در گفتنِ جمله «اَشهَد ان لااله الاّ اللّه» بجاي شين، سين ميگفت، زيرا زبانش گير داشت. مردم اين را عيب ميگرفتند، اما پيامبر فرمود: سينِ بلال در نزد خدا شين است. (۱۱۳)
گرچه در ظاهر كارش ناقص است، اما چون قصد قربت وحُسن نيّت دارد پاداش دارد.
عبداللّهبن مكتوم، يكي از ياران مخلص پيامبر و شخصي نابينا بود. روزي اين صحابي بزرگ وارد مجلسي شد كه پيامبر و عدهاي مشغول گفتگو بودند. او كه افراد جلسه را نميديد با صداي بلن…………………