فایلیا | دانلود فایل | دانلود تحقیق و مقاله

همه كوچه ها بن بست نيستند

قوي ترين تكيه گاه پس از «خدا»، «خودت» هستي

سرمايه هاي وجودي، استعدادهاي دروني، فرصت تلاش، نعمت جواني، همه و همه مي توانند و بايد در تو بذر «اميد» را برويانند و به ثمر برسانند. كسي نابغه از مادر به دنيا نمي آيد. دامان طبيعت هم با كسي محبت و خويشاوندي خاصي ندارد. انسان، محصول « مزرعه وجود» را با دستان تلاشگر و جان اميدوار خويش، برداشت مي كند.

تو، پاك همچو نسيمي،

بلند، همچو چكادي،

تو، موج تند زماني،

تو، شور حنجره سوزي،

تو، سركشيده ز خاكي،

تو، چون چمن به طراوت،

مرد بايد كه هراسان نشود

مگر ديگران بي مشكل اند كه تو انتظار داري سر راه رسيدنت به هدف و آرمان، با دشواري، روياروي نشوي؟ بايد مشكلات را به عنوان يك « واقعيت موجود» پذيرفت و براي برتري يافتن بر آنها نيز چاره انديشيد و سرانگشت « تدبير» را در گشودن گره ها به كار گرفت. اگر قرار شود

اگر نمي شد از لغزشهاي گذشته براي آينده درس گرفت،

اگر نمي شد با «توبه»، عصيان هاي جاهلانه دوران خامي و بي تجربگي را جبران كرد،

اگر همه راهها به « نمي شود» ختم مي شد،

اميد، حيات است و ياس، مرگ.

چه خداي مهرباني داريم … خدایي كه براي «گناهان خردادي» ما، فرصت جبراني داده، تا «توبه شهريوري» باز هم زمينه ساز«ادامه راه» گردد. پس، بايد شروع كرد. از همين حالا و از همين جا.

«اميد»، مقوله اي است كه ما را به آينده پيوند مي زند. اگر اين عامل ارتباطي را از دست بدهيم، خلع سلاح مي شويم. در حديث است: «الامل رحمة لامتي، و لولا الامل ما رضعت والدة ولدها، و لاغرس غارس شجرا!»^۱

اميد و آرزو، رحمتي براي امت من است. اگر آرزو نبود، هيچ مادري فرزندش را شير نمي داد و هيچ باغباني درختي نمي نشاند!

وقتي همه عالم و آدم به تو چشم اميد دوخته اند، تو چرا از خويش

اين حقيقت است كه «شناخت درد، نيمي از درمان است». اين هم يك واقعيت است كه اميد به بهبودي و كاميابي، نقش عمده در رسيدن به هدف دارد. بايد علتها و ريشه ها را شناخت، قدم به قدم جلو رفت

و نه دلت گرم.

اما…اميد، طراوت و شادابي مي آورد و همچون چراغي، شبهاي زندگي ات را روشن مي سازد. پس چرا اين خورشيد را بر دلت نتاباني؟ و چه شگفت است نقش اميدواري در ايجاد انگيزه!

ما براي «غصه خوردن» براي فرداهاي نيامده، نيامده ايم، براي

…………………………………..